Palmiye Pazarı'nda İsa Mesih, takipçileri hurma yapraklarını sallayıp O'nun yoluna pelerinler sererken Yeruşalim'e muzaffer girişini yapar. O'nun attığı her adım kutlanır, çünkü O, binlerce yıllık peygamberlik sözünü gerçekleştiren bir yolculuğu neticelendirmek üzeredir ve O'nu takip etmeye imanı olan herkese huzur ve kurtuluş getirecektir. Bu Kutsal Haftada, İsa'nın bizim için yolu hazırladığını bilerek hayatımızda olumlu değişiklikler yapmak için ilk adımları atabiliriz.

Yeruşalim'e girdikten sonra İsa'nın ilk ziyaret ettiği yerlerden birisi tapınaktır. O'nun Babası'nın evi, aydınlığın ve huzurun kutsal bir mekânı olmalıydı. Ancak İsa bu aydınlığın, mallarını pazarlamak için içeride dükkân açan çeşitli tüccarlar tarafından karartıldığını görür. İsa onları uzaklaştırır ve aniden görüntü düzelir. O, aynı şeyi bizim için de yapabilir. İsa Mesih'e inandığımızda, görüşlerimizi bu dünyadaki şeylerin üstüne yükseltebilir ve kutsal olana odaklanabiliriz.

İsa Mesih Yeruşalim'de, hem takipçileri hem de eleştiricilerle çevrilidir. O, Efendi Öğretmen olduğu için fırsatın boşa gitmesine izin vermez. Burada hayatının son haftasında, toplanmış kalabalıkla hayatının en ebedi öğretilerini paylaşır. Onlara (ve bize), Tanrı'ya hizmet etmenin en muhteşem yolunun insan kardeşlerimizi sevmek aracılığıyla olduğunu bildirir. Sevme kapasitemizi geliştirdiğimizde ve hayatımızdaki ilişkiler üzerinde çabaladığımızda, İsa'nın bizim olabileceğimizi bildiği kişi haline gelebileceğiz.

İsa Mesih hayatının son haftasında takipçilerine öğretirken bağışlayıcılık ilkesine vurgu yapmıştır. O'nun sözlerinin özel bir önemi vardır, çünkü bağışlanmayı mümkün hale getiren O'nun kurban oluşudur. O'nun sayesinde tövbe edebilir ve günahın yükünü yüreklerimizden uzaklaştırabiliriz. Ancak bu kutsamanın gücünü gerçekten tecrübe etmek için, O'nun örneğini takip etmeli ve bize karşı yanlış davrananları bağışlamaya çalışmalıyız.

Akşam olduğunda, İsa Mesih bir yemeği paylaşmak ve onlara olan sevgisini ifade etmek için havarilerini bir araya getirir. Son Akşam Yemeği, gecenin ilerleyen saatlerinde İsa'nın Getsemani Bahçesi'ne girmesinden önce meydana gelen sakin, güzel bir andır. O kısa bir süre sonra hayatını kurban edeceğini ve O'nun öğrencilerinin O'nsuz kalacağını bilir. O Kendisinin kurban oluşunu her zaman hatırlasınlar diye, Rab'bin sofrası kutsal törenini onlara gösterir ve O, onlara duanın gücünü öğretir. Onları, Tanrı'nın Kendi çocuklarının dualarını duyduğunu ve cevapladığını bilmeleri için ihtiyaçları olan şeyleri Cennetteki Baba'larından istemeleri konusunda teşvik eder.

Getsemani Bahçesi'nde tüm insanların günahları için acı çektikten sonra, İsa yerel yetkililerin ellerine teslim edilir. Bir dizi tek taraflı yargılamanın ardından çarmıha gerilerek ölüm cezasına çarptırılır. Bizim için çektiği acılar çarmıhta devam ediyor ve O, Kendisiyle acımasızca alay eden insanlarla çevrilidir. Ve yine de tüm bunlara rağmen İsa korkunun Kendisini, Tanrı'nın bütün çocukları için olan fidye ile kurtarma görevinden alıkoymasına izin vermeden cesurca dayanır. O'nun yaptığı şeyden dolayı kendimizin daha iyi bir örneği olmak için, O'nun kurban oluşunun gücünü kullanarak biz de korkuyu arkamızda bırakabiliriz.

İsa Mesih'in ölümünün ardından, O'nun takipçilerinin hissettikleri ıstırabı hayal etmek zordur. Onlar, O'nun bedenini sevgiyle hazırladılar ve bir bahçe mezarına yerleştirdiler. Şimdi, yanlarında biricik arkadaşları ve Öğretmen'leri olmayan bir dünya ile yüzleşmeleri gerekiyordu. Ancak, O, onlara Kendisine olan sevgilerini her koşulda nasıl göstereceklerini öğretti: “Beni seviyorsanız, buyruklarımı yerine getirirsiniz”. Eğer gerçekten Kurtarıcı'ya yakın hissetmek istiyorsak, harekete geçmemiz ve O'nun yapmamızı istediği şeyleri yapmamız gerekir.

İsa'nın bir arkadaşı ve takipçisi olan Mecdelli Meryem sabah erkenden O'nun bedeni ile ilgilenmek için mezara gelir. Şaşkınlık içerisinde mezarı boş bulur. Fakat yalnız değildir. Bahçıvan olduğunu düşündüğü bir adam ona seslenir. Fakat O, ona adıyla seslenmektedir: “Meryem” (Yuhanna 20:16). Ve Meryem görür. O İsa'dır. Mesih yaşıyor. Bu Paskalya Pazarı'nda Meryem'in yaptığı gibi Kurtarıcı'ya odaklandığımızda ve O'nun Dirilişi'ni kutlamak için zaman ayırdığımızda, İsa'nın her birimizi adımızla tanıdığını da anlayabiliriz. O bizim O'na daha çok benzememiz ve O'nun sevindirici haberinin getirdiği gerçek huzuru tecrübe etmemiz için bize çağrıda bulunur.